Halo, halo! To już ostatni wpis z cyklu majowej Historii Jednej Herbaty. Pozostajemy w japońskich klimatach i dzisiaj przedstawiamy Wam naszą smakową propozycję – Moshi Moshi.
Czy wiecie, że Japończycy odbierając telefon witają się właśnie tymi słowami? Moshi Moshi to odpowiednik naszego “halo”.

Historia Jednej Herbaty – Moshi Moshi

Herbata Moshi Moshi to egzotyczna wariacja stworzona na bazie zielonej herbaty japońskiej genmaicha! Znajdziecie w niej kawałki kandyzowanego ananasa, łupki kokosa i posmak mango. Czujecie już powiew lata? Moshi Moshi to idealna kompozycja do przygotowania pierwszego w tym sezonie Iced Tea!
Herbata Moshi Moshi ma długą historię w Five o’clock! Była w różnych wersjach – sypana, pakowana w tuby i dedykowane kartoniki. Czasami znikała na dłużej, by potem pojawić się w sprzedaży. Teraz herbata Moshi Moshi jst dostępna w akcji Kwiaty Wiśni! Wszystkie propozycje herbat japońskich znajdziecie na: https://fiveoclock.eu/akcje/kwiaty-wisni/herbaty-kwiaty-wisni/

Umami – czym jest smak herbat japońskich

W opisach herbat japońskich często spotykamy się z określeniem „pełna smaku umami” lub „w naparze jest dobrze wyczuwalne umami”. Dzisiaj w Historii Jednej Herbaty wyjaśnimy, czym jest umami! Jest to swoista „rosołowość” i gęstość, która rozpływa się na całym języku charakterystycznym odczuciem pełności, cecha, którą najlepiej oddają właśnie herbaty japońskie. Umami (z jap. “smak”, “smaczność”) to powszechnie dziś stosowana nazwa tzw. piątego smaku. Najczęściej określany jest jako mięsisty, pełny, czasami wręcz tłusty, dzięki czemu nadaje potrawom oraz herbatom japońskim specyficznego, długotrwałego smaku.
W Chinach oraz Japonii umami znane było od setek lat, chociaż do XX wieku nie potrafiono naukowo udowodnić, że jest ono kolejnym podstawowym smakiem. Jako pierwszy zbadał je i opisał japoński naukowiec Kikunae Ikeda. W 1909 roku odkrył obecność kwasu glutaminowego w wielu azjatyckich potrawach, m.in. w sosach rybnych i sojowych, algach, owocach morza czy pomidorach. Kwas glutaminowy jest powszechnie występującym aminokwasem w białkach roślinnych i zwierzęcych. Jest także jednym z kilku związków, który odpowiada za smak umami. Co ciekawe, artykuł, w którym Ikeda opisał swoje odkrycie, został przetłumaczony na język angielski dopiero w 2002 roku, po odkryciu pierwszych receptorów umami na języku oraz zaliczeniu go do smaków podstawowych. Dalsze badania wykazały, że receptory odpowiedzialne za odczuwanie tego specyficznego smaku znajdują się w kubkach smakowych na całym języku. Dlatego określamy umami jako “smak pełny”, gdyż wydaje się, że rozchodzi się po całym języku. Zostało to wykorzystane w produkcji żywności wysoko przetworzonej, gdzie dodawanie soli kwasu glutaminowego miało na celu podbicie wrażeń smakowych.