Herbata japońska

W kulturze japońskiej smak herbaty to smak Zen. Jest kwintesencją sztuki, poezji i estetyki. Japonia produkuje wiele gatunków herbat, w większości są to herbaty zielone. Ich jakość jest odzwierciedleniem pasji, kunsztu i zaangażowania właścicieli plantacji na każdym etapie produkcji.

Więcej

Herbata w kulturze japońskiej

Legendy obyczajowe głoszą, że dzikie drzewa herbaciane rosły na terenach górskich Japonii od zarania dziejów. W wielu przekazach herbata pojawia się już w okresie Nara i Heian. W VIII wieku, w okresie silnej wymiany kulturowej między mieszkańcami Japonii i Chin, doszło do eksportu wielu produktów i rytuałów z kontynentalnej Azji – w wiele regionów docierali cesarscy wysłannicy z kontynentu z przeróżnymi darami, w tym również z herbatą. Inne źródła z kolei mówią o buddyjskich mnichach (Kukai i Saicho) z Japonii, którzy przywieźli herbatę z Chin, wracając ze swoich podróży. Kukai sformułował termin chanoyu, który odnosił się do ceremonii podawania i picia herbaty. Początkowo była ona głównie kultywowana i pita przez buddyjskich mnichów jako część ich codziennych rytuałów oraz w dużej mierze przez rodzinę cesarską. Początkowo w Japonii była ona produkowana w formie identycznej jak w Chinach, czyli w formie cegiełek/ciastek (dancha). W Japonii od ery Cesarza Saga herbata w dużej mierze pita była z dodatkiem mleka, często również była mielona, co dało początek tradycyjnej japońskiej matcha. Romans Japończyków z herbatą trwa już ponad milenium. W Kraju Kwitnącej Wiśni, pomimo wzrostu popularności kawy i innych specyfików, herbata wciąż zajmuje zaszczytne miejsce.

Japońska zielona herbata

Japońska zielona herbata w zależności od roku stanowi od 80 do nawet 85% całkowitej produkcji herbaty w Kraju Kwitnącej Wiśni. Zielona herbata w znacznej większości zostaje na rynku rodzimym, na eksport trafia jej zaledwie 20-30%, a ponad 70% Japończyków deklaruje, że wypija jedną herbatę zieloną dziennie. Zbiory zwykle zaczynają się wczesnym majem, gdy listki mają ok. 5 cm długości. Jednymi z najpopularniejszych regionów produkujących herbatę, w tym także zieloną herbatę japońską są Shizuoka, Kagoshima, Uji, Kyoto i Kakegawa.

Najsłynniejsze herbaty japońskie

Najbardziej znane określenia dotyczące herbaty japońskiej odnoszą się do nazw zbiorów herbaty japońskiej i są to: Sencha, Bancha, Gyokuro i Shincha.

Sencha jest chyba najbardziej rozpowszechniona, i nic w tym dziwnego, gdyż jej zbiory są najbardziej rozciągnięte w czasie. Istnieje wiele odmian, a każda z nich będzie smakowała odrobinę inaczej – ma to wpływ specyficzny mikroklimat, który panuje na danej plantacji jak i późniejszy sposób produkcji.

Gyokuro z kolei bardzo często jest uznawane za najszlachetniejszą wśród zielonych herbat japońskich. Jej listki są zacieniane przed zbiorem specjalnym materiałem, aby otrzymany liść był delikatniejszy, a smak słodszy i bardziej bogaty. Zazwyczaj jest zbierana wcześniej niż sencha.

Shincha przez wielu uznawana jest za prawdziwy rarytas. Według tradycji zbierana 88 dni po rozpoczęciu wiosny według kalendarza księżycowego – po wypiciu miała przynosić pomyślność oraz długie życiu w zdrowiu. Shincha inicjuje zbiory herbat w Japonii, dokładny termin jest podyktowany warunkami atmosferycznymi. Nadejście „frontu herbaty shincha” bardzo często wiąże się z organizacją festiwali oraz konkursów.

Bancha to zielona herbata japońska z późniejszego zbioru. Zawiera sporą dawkę witamin oraz związków mineralnych, a zwłaszcza dużą ilość żelaza i wapnia. Wyborna propozycja dla nowicjuszy herbat japońskich oraz osób, które poszukują delikatnej w odbiorze herbaty.

Nie sposób zapomnieć o herbacie Genmaicha, często nazywanej herbatą ryżową – jest to połączenie liści zielonej herbaty japońskiej z preparowanym i prażonym ryżem. Delikatny smak naparu o subtelnej orzechowo-karmelowej nucie sprawia prawdziwą przyjemność.